Dag 2, de oversteek naar Ameland

De dag waar we allemaal naar uit keken, maar ook het meest spannend vonden. De hulpgidsen hadden bij diverse mensen toch wel spanning gebracht door de verhalen die zij hadden gedeeld op de avond ervoor. Maar dat mocht niet deren, want tenslotte gingen we er allemaal voor om met elkaar deze inspanning te leveren en de oversteek te halen.

In de ochtend hebben we nog wat tijd voor onszelf en in verschillende groepjes vliegen we het eiland op. Wij fietsen een stuk door de natuur en gaan richting een oude bunker, wat het hoogste punt van Schiermonnikoog is en daarmee een prachtig uitzichtpunt over het eiland. Ook bezoeken we nog de meest noordelijke vuurtoren en fietsen langs de iets meer zuidoostelijk gelegen vuurtoren.

In de middag gaan we lopen, want dan is het laagwater, maar eerst moeten we natuurlijk nog wel het zeegaat tussen Schiermonnikoog en Ameland oversteken en dat doen we door aan boord van De Dolfijn te gaan, die ons naar de Engelsmanplaat gaat brengen. Een forse windkracht 5 zorgt hierbij wel voor de nodige vertraging, waardoor we later dan gepland op de Engelsmanplaat staan en zo al achter op het geplande schema liggen. De oversteek an sich is al een beste tocht en nu moeten we eerst nog terug naar de vaste wal (nou ja, bijna dan) lopen, om daarna langs het vaste land richting Holwerd te gaan en dan weer terug omhoog naar Ameland. Wel hebben we het geluk dat we op deze oversteek nog een zandbank vol zeehonden tegen komen. Wat blijft het een mooi gezicht hoe ze daar lekker liggen te zonnen.

We moeten tempo maken om de gemiste tijd in te halen en zo te zorgen dat we niet op het laatste stuk vast zullen lopen tussen het opkomend water. De start van onze tocht is overigens terwijl het water nog aan het weg trekken is, dus we zullen op diverse plekken nog wel relatief hoog water aantreffen. Dat zal het lopen niet makkelijker maken, omdat we daarbij soms wel tot kniediep in het water lopen. De tip is in ieder geval om zoveel mogelijk je voeten uit het water te tillen, zodat het minder zwaar is, tenslotte geeft al dat water flink wat weerstand.

Het eerste stuk gaat op de harde zandbodem best goed en voordat we de eerste echt diepe geul moeten oversteken hebben we de gemiste tijd al ingehaald. Dit stemt Peter, onze gids, iets meer gerust. Maar we kunnen niet rustig aan gaan doen, want we lopen nu precies op het schema, waardoor er geen ruimte voor een tegenvaller is. Dus Peter houdt het tempo er goed in. Helaas hield dit in dat er twee deelnemers het niet meer bij konden houden en zij zijn veilig naar het vaste land begeleid door een van de 3 hulpgidsen. Uiteraard zijn zij ook weer naar Ameland gebracht, want ook zij hebben een enorme prestatie geleverd door zo ver te komen als ze waren.

Wij vervolgens onze tocht richting Holwerd, maar de bodem is nu beduidend anders. Een dikke laag slik onder onze voeten, zorgt ervoor dat we weg zakken en soms dat we weg glijden. Het tempo dat we hadden gaat flink omlaag, maar we ploeteren voort. Hier valt iemand om, daar zit iemand vast, de uitdaging wordt flink gemerkt, maar niemand geeft een krimp. We helpen elkaar weer omhoog, grijpen elkaar vast als we glijden en blijven vooruit gaan!

Als we 1,5 uur verder zijn, merk ik aan mezelf dat ik de uitdaging een mentale begint te worden voor mij. Fysiek heb ik niet veel te klagen, dat gaat met mijn lengte en niet teveel gewicht best goed, maar het ploeteren in de dikke slik begint echt zijn tol te eisen. Omdat helaas nog 2 groepsgenoten wat achter blijven, overlegt Peter met een hulpgids of zij nog door willen en kunnen. Aan het willen ligt het niet, maar ook voor hen is het te zwaar en worden ze door de hulpgids begeleid naar een van de nog resterende twee escapes die ingebouwd zijn in de route voor de veiligheid. Ik krijg dit mee en vraag Peter naar de mogelijkheden die zij nu hebben, waar ze precies eruit zullen gaan als ze daartoe besluiten. Hij verteld dat een optie eigenlijk pal links van ons ligt en een andere ligt nog net iets verderop.

Ik merk dat mijn hoofd de gedachte van een escape wel prettig vindt, weg uit deze zware, glibberige drek, klaar zijn ermee... Stoppen met ploeteren, weer droge voeten en benen...
en dan vraagt Peter mij of ik de groep even verder wil begeleiden, hij moet zich even naar achter terug laten vallen om nog wat te regelen. We moeten parallel aan de palenrij blijven lopen en op de horizon de koers aanhouden op de kop van de veerdam waar de veerboot aan ligt, zo legt hij mij uit. Wat een mooie en perfect getimede uitnodiging; wil jij de groep even begeleiden? Met deze taak heeft mijn hoofd geen gelegenheid meer om over een escape te denken, we moeten door en ik houdt nu de koers voor ons allemaal. Net de omslag die ik nodig had en ook ik zet door, net als mijn groepsgenoten die ook verder ploeteren.

Niet veel later nemen we een afslag op het Wad, ik had geen bordje gezien, maar gelukkig kent Peter de weg en richten we de koers op de vuurtoren van Ameland. Nadat we door een paar geulen zijn gegaan, komen we weer op vastere grond terecht. Iedereen is duidelijk opgelucht hierover en we kunnen ook weer iets meer tempo pakken. We lopen dan ondertussen wel al een beetje voor op het schema, maar dat is de speling die we moeten behouden voor als er iets mis zou gaan.

Helaas wordt het weer wel iets minder, waar we eerst grotendeels zon zagen en wat bewolking, lijken de wolken dikker te worden en zien we in de verte de regen met bakken uit de lucht vallen. We hopen nog dat alles wat daar valt ons zal schelen, maar niet heel veel later voelen ook wij druppels. Gelukkig lijkt het eerst nog mee te vallen, maar ook dan barst een bui boven ons hoofd goed los. In de verte blijft wel de zon stralen, dus we blijven optimistisch en ach, nat waren we toch al wel, maar dan nu nog een beetje van boven erbij. Het voordeel van regen gecombineerd met zon is dat het soms mooie plaatjes op levert en zo ook nu. Hadden we al een paar gezien, ze blijven toch echt mooi en bijzonder om te zien; de regenboog.

Met het doel in zicht, de hoge duin op Ameland, wandelen we met elkaar verder en iedereen heeft er zin in. De zon komt in het gouden uurtje en daar genieten we enorm van. Daardoor voel ik de vermoeiheid bijna niet meer, maar de kou van het urenlang nat zijn dringt zich wel langzaam op. Ik ben dan ook wel blij dat het eind in zicht komt en ik weer droog land onder mijn voeten kan voelen.

We hebben het gehaald!

Bijzondere ervaring

Wat een ongelooflijk bijzondere ervaring is dit geweest, om te lopen op de bodem van een zee, waar normaal ruim 2,5 meter water staat en waar je zelfs langs de op de grond belande betonning kunt lopen.

Maar wat het mogelijk nog wel veel meer bijzonder maakt is dat deze mooie ervaring voor mij, een heel waardevol doel heeft gehad, namelijk een beter leven voor een ander. Iemand voor wie water minder vanzelfsprekend is dan dat het voor mij is. Zelfs na mijn ervaring in Portugal betrapte ik mezelf erop dat ik thuis de kraan met gemak open zet en verwacht dat er water uit stroomt. Zo gemakkelijk wennen we aan wat we kennen, terwijl dit voor velen nog niet normaal is. 

Ik hoop dan ook dat ik mijn laatste deel van het doel ook zal behalen en hopelijk zelfs nog daarboven! Mocht jij nog iemand kennen die dit soort doelen ook erg waardeert, attendeer diegene dan nog even op deze actie. Mijn dank is groot in ieder geval!